အားလုံးက မျက်နှာမသာမယာတွေနဲ့။ တချို့က ပိန်လှီလှီမွဲခြောက်ခြောက်။ အပြုံးအရယ် အရိပ်အယောင် တောင်မှ မမြင်ရတဲ့ သူတို့ဓာတ်ပုံတွေနဲ့အတူတူ တွဲတင်ထားတဲ့ အဲဒီ စေတနာ့ဝန်ထမ်းလူငယ်ရဲ့ စာတပိုဒ်ကို ဖတ်မိတယ်။ စစ်ပွဲတွေကြောင့် လျှပ်စစ်မီးတွေ မရှိ၊ အလုပ်အကိုင်မရှိကြတဲ့ စစ်ရှောင်ပြည်သူတွေကြားထဲ ကိုယ်ဝန်ဆောင် အမျိုးသမီးတွေ တိုးသထက် တိုးပွားလာတဲ့အပေါ် ဟာသအဖြစ် နောက်ပြောင်ထားတဲ့ သူ့ အရေးအသားကို အတိုင်းသားမြင်ရတယ်။
အလုပ်သင် သို့မဟုတ် အငယ်တန်း အမျိုးသမီး သတင်းထောက်က ထမင်းစားနားချိန်တိုင်း အယ်ဒီတာကို တာဝန်တခုလို ထမင်းဟင်းခူးခပ်ကျွေးမွေးရတာ၊ အပြာကားကြည့်နေတဲ့ အယ်ဒီတာက အမျိုးသမီးသတင်းထောက်ကို သူ့ရုံးခန်းထဲကို အလုပ်ကိစ္စအတွက်ဆိုပြီး ခေါ်ယူတွေ့ဆုံပြီး သတင်းအကြောင်း ဆွေးနွေးဟန်ဆောင်တာ၊ နေ့စဉ်သတင်းခန်းထဲမှာ ယောက်ျားလေးချင်း ပြောလေ့ရှိတဲ့ ညစ်ညမ်းတဲ့ဟာသတွေ ထိကပါးရိကပါး လေယူလေသိမ်းတွေနဲ့ လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက် သတင်းသမားအမျိုးသမီးတွေအပေါ်မှာ ပြောဆိုဆက်ဆံတာတွေ၊ သူတို့ရဲ့ မရိုးသားတဲ့ ချဉ်းကပ်မှုတွေကို လက်သင့်မခံတဲ့ သူတွေကို အငြိုးထားပြီး အလုပ်တာဝန်တွေနဲ့ပတ်သက်တဲ့ ခွဲခြားဆက်ဆံမှုတွေလုပ်တာ စတဲ့ ပုံစံကွဲကျူးလွန်မှုမျိုးတွေ အများကြီးရှိနေတာပါ။
နောက်ပိုင်းမှာ သားကျောင်းက ပြန်လာတိုင်း သူ့ကျောင်းအင်္ကျီ အိပ်ကပ်ထဲမှာ ခရုခွံမာမာလေး တခွံစ၊ နှစ်ခွံစ ပါလာတတ်တာကိုတွေ့ရတယ်။ အစောပိုင်းမှာ သတိမထားမိဘူး။ တခါတလေ သူ့ကျောပိုးအိတ်ရဲ့ ဇကာကွက် ဘေးအိတ်လေးထဲမှာ တွေ့ရတယ်။ တခါတလေ ကျောင်းဘောင်းဘီ အိတ်ကပ်ထဲမှာတွေ့ရတယ်။ ကလေးမို့ ခရုခွံတွေ့လို့ ကောက်ထည့်လာတယ်လို့ပဲ ခပ်ပေါ့ပေါ့တွေးထင်ခဲ့တယ်။ ကျောင်းဝတ်စုံလျှော်တိုင်း သူ့အိပ်ကပ်ထဲက ထွက်လာတဲ့ ခရုခွံလေးတွေကို ၃ ကြိမ်ထက်မနည်းတွေ့တော့မှ သူတကူးတက ကောက် ကောက်လာတဲ့ ခရုခွံလေးတွေပဲ၊ ဒါက ပုံမှန်မဟုတ်ဘူးဆိုတာ သတိထားမိလာတယ်။
ကိုယ်ဝန်ထပ်မဆောင်ရဖို့ ပဋိသန္ဓေတားဆေးသောက်ရဖို့ကိစ္စကစလို့ ကိုယ်ဝန်ထပ်ရလာရင် ထမ်းပိုးရမယ့် ကိုယ်ကာယဒုက္ခက အမျိုးသားတွေထက် ပိုတာဝန်ကြီးတယ်ဆိုတာ ငြင်းလို့မရတဲ့ အမှန်တရားပါပဲ။
မိန်းကလေးဖြစ်နေလို့ ရိုက်ခံရဖူးတယ်။ ဒီစကားကို ကြားရရင် ရုတ်တရက် ထူးဆန်းချင်ထူးဆန်းနေပါလိမ့်မယ်။ ဒါပေမယ့် “ငါရော မိန်းကလေးဖြစ်နေလို့ ရိုက်ခံရဖူးလား” ဆိုတဲ့ မေးခွန်းလေးကို သေချာပြန်မေးကြည့်ပါ။ ကျမအတွက်ကတော့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပြန်မေးကြည့်တဲ့အခါ “ဟုတ်ကဲ့၊ ရိုက်ခံရဖူးတယ်” ဆိုတဲ့ အဖြေကို ရပါတယ်။
ကျမတို့ သားယောက်ျားလေးတွေဟာ မြှင့်တင်မြှောက်ပင့်ခြင်းတွေကနေကြားထဲကနေ ကြီးပြင်းလာ ကြပြီး မိန်းလေးတွေကတော့ ခွဲခြားနှိမ်ချခံရခြင်းတွေ ကြီးပြင်းလာကြတယ်။ ဒီလို အဖြစ်မျိုးတွေက ကျမရဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်၊ ကျမနဲ့ နီးစပ်တဲ့နေရာတွေမှာပဲ ဖြစ်ပျက်နေတာလားဆိုတော့ မဟုတ်ပါဘူး။
ကလေးနို့တိုက်၊ ချက်ပြုတ်လျှော်ဖွက် ဇယ်ဆက်သလို လုပ်နေတဲ့ မအေးဟာ တခါတခါမှာ လင်ယောကျ်ားရဲ့ ရိုက်နှက်တဲ့ဒဏ်ကို ခံရတယ်။ တခါတခါ အရက်မူးပြီးအိမ်ပြန်လာတဲ့ သူ့ယောကျ်ားဒဏ်ကို မခံနိုင်တဲ့အဆုံး သူကလည်း ပြန်ရိုက်ချင်ရိုက်ဖို့ ကြံမယ်၊ ပြန်အော်ဟစ်မယ်။ ဒါတွေဟာ ကျမတို့အိမ်ရှေ့က လမ်းမှာတလျှောက်မှာ မအေးတယောက်နေ့စဉ်ဖြတ်သန်းခဲ့တဲ့ တနေတာတွေပါ။
“ကျမ နာမည်ထည့်လိုက် ဦးလေး၊ အိမ်မှာ ကျမ အိမ်ထောင်ဦးစီးပါ” ဆိုတော့ သူက ရယ်ကျဲကျဲနဲ့ ကျမကို ပြန်ကြည့်တယ်။ မြန်မာပြည်မှာ အိမ်ထောင်ဦးစီးဆိုတာ ယောက်ျားတွေဖြစ်ရမယ်ဆိုတဲ့ အဓိပ္ပါယ်က သူ့အပြုံးထဲမှာ အပြည့်အဝရောနှောပါဝင်နေတာကို သူ့မျက်နှာအမူအယာပေါ်မှာ ကျမကောင်းကောင်း ဖတ်မိပါတယ်။
ရန်ကုန်မြို့ပြင်က ကျူးကျော်ရပ်ကွက်လေးတခုမှာ အိမ်ငှားနေတဲ့ မမိုးသက်လွင်*ဆီကို သူနဲ့ရင်းနှီးတဲ့ မိတ်ဆွေတယောက်ဆီက အရေးတကြီး ဖုန်းဝင်လာပါတယ်။ “နင်မြန်မြန်ရွှေ့တော့၊ နင်နေတဲ့နေရာကို သူတို့ သိသွားပြီ” လို့ ခပ်သွက်သွက်ပြောပြီး ဖုန်းချသွားတယ်။ ကလေးမီးဖွားထားတာ ၆ လကျော်သာရှိသေးတဲ့ မမိုးသက်လွင်ဟာ အသက် ၁၂ နှစ်အရွယ် သမီးအကြီး၊ အသက် ၆ နှစ်အရွယ် သမီးအလတ်၊ အသက် ၇ လမပြည့်သေးတဲ့ သမီးအငယ်ဆုံးလေးနဲ့အတူ အမြန်ဆုံး ထွက်ပြေးသွားဖို့ ပြင်ဆင်ရပါတော့တယ်။
"ကျမနားထဲမှာ သူ့ရဲ့ ငိုသံတွေထပ်ကြားတယ်၊ အိပ်လို့မရဘူး၊ အနားမှာ လူတယောက်ယောက် လာပြီး စကားလာပြောနေတယ်လို့ ကျမမြင်နေရတယ်၊ သေချာအောင်ဆိုပြီး ဖုန်းမီးဖွင့်ပြီး ကြည့်တော့ ဘယ်သူမှမရှိဘူး"
Sharing Information to the Local