အာဏာမသိမ်းခင်နဲ့ အာဏာသိမ်းပြီးနောက် ဒေါ်အိသူသူမောင် သူဘယ်လိုဖြတ်သန်းခဲ့လဲ။ တော်လှန်ရေးတပ်ဖွဲ့မှာရော ဘယ်နေရာကနေ ပါဝင်နေတာလဲ။ စတာတွေကို ဒေါ်အိသူသူမောင်နဲ့ ဆက်သွယ်မေးမြန်းထားတာ ဖြစ်ပါတယ်။
ဖခင်ဖြစ်သူက စစ်ရှောင်တဝိုက်မှာ စွန့်ပစ်ပစ္စည်းတွေနဲ့ ဗူးခွံတွေကို လိုက်ကောက်ပြီး ရောင်းနေတာပါ။ ဗူးခွံတွေရောင်းလို့ ရတဲ့ပိုက်ဆံနဲ့ မိသားစုစားစရိတ်ရပေမယ့် ဝဝလင်လင် စားရတာမျိုးတော့ မဟုတ်ပါဘူး။ ဆန်ဖိုး၊ ဟင်းဖိုး အနည်းကျည်းသာ သုံးပြီး ဇနီးဖြစ်သူ တတ်ကျွမ်းထားတဲ့ လက်လုပ် လက်ဆွဲခြင်းတွေ ရက်လုပ်ဖို့ကို ရင်းနှီးရတယ်လို့ ဖခင်ဖြစ်သူ ကိုကျော်ကြီးက ဆိုပါတယ်။
ကျောင်းနေအရွယ် စစ်ရှောင်ကလေးငယ်တွေဟာ မနက်တိုင်း လွယ်အိတ်၊ ထမင်းချိုင့်ကိုယ်စီနဲ့ ကျောင်းသွားကြတယ်ဆိုပေမယ့် ဘယ်အချိန်များ လေယာဉ်ဝဲလာမလဲဆိုတဲ့ စိုးရိမ်စိတ်က မိဘတိုင်းလိုလို ပူပန်သောကတွေနဲ့ပါ။
မနက်တိုင်းမှာ လက်စွဲအိတ်လေးတလုံးကိုင်ကာ အဖြူအစိမ်းဝတ်စုံနဲ့ မြင်တွေ့နေကျ အသက် ၃၀ အရွယ် ဆရာမဝင်းကို အာဏာသိမ်းပြီးနောက်ပိုင်းမှာတော့ အဲဒီမြင်ကွင်းမျိုးတွေ မမြင်ရတော့ပါဘူး။
နေ့တဒူဝကို ပင်ပင်ပန်းပန်း ရုန်းကန်နေတဲ့ လူငယ်တယောက် ဘဝတက်လမ်းအတွက် မွေးရပ်မြေကို သုံးနှစ် သုံးမိုးတိုင်တိုင် စွန့်ခွာခဲ့ပြီး ကိုဗစ်ကြောင့် ဘဝကို အသစ်ကပြန်စနေရတဲ့အချိန်မှာပဲ စစ်တပ်က အာဏာသိမ်းတာကို ထပ်ကြုံရပြန်ပါတယ်။
တော်လှန်ရေးအတွက် တပ်ဖွဲ့ထဲမှာ ကျရာတာဝန်ထမ်းဆောင်မယ်ဆိုတဲ့ ရဲမေမီဟာ လက်နက်ကိုင်တိုက်ပွဲအတွက်ကိုလည်း အဆင်သင့် ဖြစ်နေသူပါ။ လက်ရှိမှာ အဖွဲ့က လက်နက်မပြည့်စုံသေးတာကြောင့် သေနတ်မကိုင်နိုင်သေးဘဲ အဖွဲ့မှာ ဘဏ္ဍာရေးတာဝန်ကို ထမ်းဆောင်နေပါတယ်။ တပ်ဖွဲ့ထဲမှာ နေရေး၊ စာရေးကအစ အခက်အခဲတွေကို မမှုတော့ဘဲ တော်လှန်ရေးမပြီးမချင်း အိမ်မပြန်ဘူးလို့လည်း ယတိပြတ် ဆုံးဖြတ်ထားသူလည်း ဖြစ်ပါတယ်။
M2W ဟာ ဒီကာလတွေထဲမှာ အခက်အခဲမျိုးစုံ ကြုံခဲ့ရသလို တော်လှန်ရေးတပ်ရင်းတပ်ဖွဲ့ကြားထဲမှာလည်း ခွဲခြားဆက်ဆံခံရတာတွေ၊ ငြိုငြင်ဘေးဖယ်ခံရတာမျိုးတွေလည်း ကြုံခဲ့ရတယ်လို့ M2W တပ်ရင်းဆီက သိရပါတယ်။ သူတို့ တွေ တော်လှန်ရေးခရီးကြမ်းကို ဘယ်လိုဖြတ်သန်းလာခဲ့ရလဲ။ လက်ရှိ ဘာတွေလုပ်နေလဲဆိုတာကို M2W ထောက်ပို့တာဝန်ခံ အမရာကို မြေလတ်အသံ ရုပ်သံကနေ မေးမြန်းတင်ဆက်ထားပါတယ်။
တော်လှန်ရေးမပြီးမချင်း အိမ်မပြန်ဘူးလို့ ပြောလာတဲ့ အယွန်းတယောက် လက်ရှိအဖွဲ့ထဲမှာ ဆေးတပ်သားတာဝန်အပြင် တပ်ဖွဲ့ဘဏ္ဍာရေးရှာဖွေတဲ့အပိုင်းမှာ တာဝန်ယူလုပ်ကိုင်ပေးနေပါတယ်။
တပ်ဖွဲ့ဖြစ်လာကတည်းက ထောက်ပံ့မှုကြီးကြီးမားမား မရရှိခဲ့ပေမယ့် သူတို့မှာ ရှိတာလေးနဲ့ ရပ်တည်ခဲ့ရသလို ပြည်ပအလှူရှင်တချို့ ထောက်ပံ့တာကို ရိက္ခာအစား သူတို့အတွက် အဓိကလိုနေတဲ့ လက်နက်ခဲယမ်းကိုသာ ဝယ်ယူခဲ့ရတယ်လို့ ဒေါင်းရင်သွေး ပြောက်ကျားတပ်ဖွဲ့ ခေါင်းဆောင်က ပြောပါတယ်။
လက်နက်မပြည့်စုံပေမယ့်လည်း တိုက်ပွဲတွေ ရပ်မထားဘဲ အနည်းဆုံး သူတို့မှာရှိတဲ့ လက်ကျန် လက်လုပ်မိုင်းတွေနဲ့ စစ်ကောင်စီစစ်ကြောင်းတွေကို တိုက်ခိုက်နေတုန်းဖြစ်သလို လက်နက်ကောင်းတွေ မရှိရင်နေပါစေ တူမီးလေးနဲ့ပဲ တော်လှန်ရေးကို အပြီးတိုင် တိုက်ပွဲဝင်သွားမယ်လို့ ဆုံးဖြတ်ထားကြတာလည်း ဖြစ်ပါတယ်။
တော်လှန်ရေးကာလ အစပိုင်းမှာ ပြည်သူတွေရဲ့ ထောက်ပံ့ကူညီတာတွေနဲ့ တပ်ဖွဲ့က ရပ်တည်လို့ အဆင်ပြေနေပေမယ့် တော်လှန်ရေး၂ နှစ်အလွန်မှာတော့ အကူအညီတွေ မရှိတော့တဲ့အတွက် တပ်ဖွဲ့ရပ်တည်ရေး အခက်အခဲတွေနဲ့ ကြုံလာကြရပါတယ်။ အခုဆိုရင် တပ်ဖွဲ့ရိက္ခာပြတ်လတ်နေတာ ၅ လကျော်လာပြီဖြစ်လို့ ရဲဘော်တွေ အပြင်မှာ အလုပ်ထွက်လုပ်နေကြသလို ရဲဘော်တချို့ကိုလည်း တခြားတပ်ဖွဲ့တွေဆီ ခွဲပို့ထားရတဲ့အခြေအနေအထိဖြစ်နေတာပါ။
"နယ်မြေစိုးမိုးရေး စစ်ဆေးရေးတွေကို ကျနော်တို့ မွန်ပြည်နယ်နဲ့ ပဲခူးတိုင်းကြားပေါ့၊ ဝေါနဲ့ သိမ်ဇရပ်မှာ လုပ်တာ၊ ပြည်သူတွေလည်း လိုက်နာကြပါတယ်။ ကျနော်တို့ စစ်ဆေးရေးကို မနက်ကနေ နေ့ခင်း ၃ နာရီလောက်အထိ လုပ်ခဲ့တယ်"
စစ်ဆင်ရေးအတွက် လိုအပ်တဲ့ လက်နက်တွေ ဝယ်ယူဖို့ ကျပ်သိန်း ၂၀၀၀ နဲ့ မူလက လျာထားပေမယ့် အခုလို ငွေကြေးရိုက်ခတ်မှုကြောင့် ဈေးနှုန်းမြင့်တက်လာလို့ လက်နက်တွေအပါအဝင် ကျည်ဆံဝယ်ဖို့ပါ လျော့နည်း သွားနိုင်တယ်လို့ ဆိုပါတယ်။
စစ်ကိုင်းတိုင်းအတွင်းက ရွာလေးတရွာမှာ မွေးဖွားခဲ့တဲ့ အသက်၁၈နှစ်အရွယ် အမွှေစိန်ဆိုတဲ့ အမျိုးသမီးငယ်တဦးဟာ အာဏာသိမ်းပြီး တနှစ်အကြာမှာ ရွာနဲ့အိမ်ကို စွန့်ပြီးထွက်ခွာလာခဲ့ပါတယ်။
အာဏာမသိမ်းခင်တုန်းက ဗိုလ်ဒဿဟာ ကျောင်းသားတယောက်ဖြစ်သလို ဓာတ်ပုံဆရာတယောက်လည်းဖြစ်ပါတယ်။ အာဏာရှင်ကို မကြိုက်လို့ ဓာတ်ပုံဆရာဘဝကနေ အာဏာရှင်ကို ဆန့်ကျင်တော်လှန်ဖို့ သူရွေးချယ်ခဲ့တာပါ။ သူကျဆုံးချိန်မှာ အသက် ၂၃ နှစ်အရွယ် လူပျိုတယောက်ဖြစ်ပြီး မိဘတွေနဲ့ ဆွေမျိုးတွေ ကျန်ရစ်ခဲ့ပါသေးတယ်
Sharing Information to the Local