၂၀၀၈ အခြေခံဥပဒေပါ အရေးပေါ်ကာလဆိုင်ရာပြဌာန်းချက်များကို ကိုင်စွဲ၍ အာဏာထိန်းပါသည်ဟု အကြောင်းပြခဲ့သော စစ်ကောင်စီ၏ လုပ်ပိုင်ခွင့်သည် လာမည့်နှစ် ဇန်နဝါရီလကုန်တွင် နိဌိတံပြီဖြစ်၏။ ၂၀၀၈ အခြေခံဥပဒေတွင် အရေးပေါ်ကာလသက်တမ်းကို ၂ နှစ်အထိသာ သတ်မှတ်ပေးထားပြီး ၂ နှစ် ပြည့်မြောက်ပါက "ပုဒ်မ ၄၁၈ အရ တပ်မတော်ကာကွယ်ရေးဦးစီးချုပ်အား နိုင်ငံတော်အာဏာ လွှဲအပ်ဆောင်ရွက်စေခဲ့သည့် အမိန့်ကို ပယ်ဖျက်ကြောင်း ကြေညာရမည်" ဟု အရေးပေါ်ကာလဆိုင်ရာပြဌာန်းချက်များ ပုဒ်မ ၄၂၆ မှာ အတိအလင်းဖော်ပြထားသည်။
အဲဒီမှာ မောင်ခွေးက "စစ်တပ်အာဏာသိမ်းတာ ဒေါ်စုတို့ကမဲခိုးလို့၊ မဲမသမာမှုလုပ်လို့ဆို၊ အဲဒါဟုတ်ရဲ့လား" လို့ စကားစလိုက်တယ်။ "မဟုတ်လောက်ဘူးဆိုတာတော့ ငါတို့ သိထားတယ်ကွ၊ ဘာကြောင့်အာဏာသိမ်းတာလဲဆိုတာကို သိချင်တာ" လို့ ညိုမက ဆိုလာပြန်တယ်။ ကျုပ်ကတော့နွားအကြောင်း၊ ယာအကြောင်း၊ လယ်အကြောင်းလောက်သာ စိတ်ဝင်စားကြတဲ့ သူငယ်ချင်းတွေ နိုင်ငံရေးစိတ်ဝင်စားလာကြလို့ ဝမ်းသာနေမိတယ်။ ခေတ်ကတောင်းဆိုလိုက်ပြီကိုး။
“နွေဦးတော်လှန်ရေးစကတည်းက ဘာသာရေးအလှူအတန်းမှန်သမျှရပ်ပြီး အဲဒီကုန်ကျစရိတ်တွေကုန် PDF တွေကိုလှူတော့တယ်။ ဘကြီးရဲ့သူငယ်ချင်းတွေလည်း တသဘောတည်းပဲ။ PDFတွေကိုပဲလှူတော့တယ်”
တချိန်က ဒီမိုကရေစီလက်သီးလက်မောင်းတန်းတဲ့ သူဌေးသူကြွယ်တို့ဟာလည်း ခုချိန်မှာ မျိုးဆွေဝင်းဖလား၊ ဘောလုံးပွဲ၊ ခြင်းလုံးပွဲတွေ၊ ပျော်ပွဲရွှင်ပွဲတွေမှာ ထိပ်ဆုံးကနေ တက်တက်ကြွကြွ ကျွန်လက်မှတ်ရဖို့ ခံယူနေကြကုန်ပြီ။ အာဏာသိမ်းအခါတော်ပေး၊ မြှောက်ပင့်တဲ့ ကြံ့ဖွတ်၊ မဘသတွေ၊ မြို့နယ်ကဗိုလ်မှူးဆိုတဲ့ကောင်တွေနဲ့ ဂေါက်ရိုက်၊ ပရဟိတတွေကို ကာဗာလုပ်ပြနဲ့ အနေအစားအဆင်ပြေနေကြပြီ။
ခုဆို ရှိတဲ့ ရွှေတိုငွေစလေးတွေရယ်၊ မှတ်ပုံတင်နဲ့ အရေးကြီးစာရွက်တွေရယ်ကို အိတ်တစ်ခုထဲ တစ်စုတစည်းတည်း ထည့်ထားရသတဲ့။ ဒါမှ အလွယ်တကူ ကိုယ်နဲ့မကွာ ယူဆောင်နိုင်အောင်တဲ့။ သေနတ်ကြီးတွေနဲ့ဆိုတော့ ကြောက်ကြရတာပေါ့ကွယ်။ ပြီးတော့ ဒင်းတို့က မထင်ရင် မထင်သလို ပစ်သတ်တတ်တာတဲ့လေ။ နင်တို့လည်း ကြားမှာပါ။ ခုဆို မီးရှို့ခံရတဲ့ရွာတွေ နည်းမှတ်လို့။ တကယ့်ကို ဘီလူး၊ သဘက်တွေတဲ့။
‘နွေဦးတော်လှန်ရေး အောင်ပွဲခံတဲ့အထိ ဘကြီးအသက်ရှင်ချင်သေးတယ်။ တော်လှန်ရေးအောင်တဲ့ နေ့မှာ ဆွေမျိုးတွေအကုန်အိမ်ခေါ်ပြီး ညစာကျွေးမယ်။ အားလုံးဆုံချိန်မှာ နွေဦးတော်လှန်ရေးအတွက် ဘကြီး ဘာလုပ်ခဲ့သလဲဆိုတာ ပြောပြမယ်။ တကယ်မို့ ဒီကြားထဲ ဘကြီးသေသွားခဲ့ရင် ငါ့တူက ဘကြီးဘယ်လိုမ ကြောက်မရွံ့ဘဲ တတ်နိုင်သလောက်လုပ်ခဲ့သလဲဆိုတာ ဆွေမျိုးတွေကို ပြောပြပေးပါ’တဲ့။
မှတ်မိကြသေးတယ်မို့လား။ ကိုဗစ်ဆိုတာကြီးကျုပ်တို့ အာစီယံကြီးထဲရောက်လာကာစက အသံမက်ဆေ့တခုအကြောင်းလေ။ "မောင်လေး တမာရွက်စားပေးရတယ်"ဆိုတာကြီးလေ။ ကပ်ရောဂါကြီးကို ဆေးမြီးတိုနဲ့ ဖြေရှင်းခိုင်းတဲ့မက်ဆေ့လေ။ တမာပင်တွေအတော်မျက်ခုံးလှုပ်ခဲ့ရတာ။
အလုပ်မရှိ ရေသောက်ဗိုက်မှောက်နေကြမယ်ဟေ့ ဆိုတဲ့စကားကို အခုအချိန်မှာတော့ ရပ်ကွက်ထဲမှာ တွင်တွင်ကျယ်ကျယ် ပြောဆိုနေကြပါပြီ။ အရင်တုန်းက အဲဒီစကားကို ရေရွှန်းပတ်ရွှန်း ပြောခဲ့ရင်တောင် အယူသီးလှပါတယ်ဆိုတဲ့ ရှေးလူကြီးတချို့ရဲ့ "ဟဲ့ ဟဲ့ ဒီစကား မပြောကောင်း မဆိုကောင်းဘူးကွဲ့" ဆိုပြီး တားမြစ်ခဲ့သူမရှိသလို တားမြစ်တာကိုလည်း ကြားလည်းမကြားမိခဲ့ဘူးပါ သူတို့စိတ်ထဲမှာလည်း ဒီစကားဟာ ဥပမာအနေနဲ့ တင်စားပြောဆိုတယ်လို့ပဲ ထင်မှတ်ထားပုံရပါတယ်။
"ဆန်ဈေးတွေက တရက်နဲ့တရက်မတူးဘူး။ ဒီနေ့ တအိတ်ကို ၆သောင်းဆိုရင်၊ မနက်ဖြန် ၇သောင်း ဖြစ်နေပါတယ်။ဒီလိုဈေးတက်နေလို့ အခြေခံလူ တန်းစားတွေ ဘယ်လိုလုပ်နပ်မှန်တော့မလဲ။ အလုပ်အကိုင်ကလည်း ရှားတယ်။ ဆက်လို့သာ ဈေးတွေမကျဘဲ ထိုးတက်နေမယ်ဆိုရင် လူတွေ ငတ်သေဖို့ကိန်း ဆိုက်ကျမယ်"
နတ်စင်ဝင်းလွန်တာနဲ့ လှည်းလမ်းက တောင်ဘက်ကိုတစ်လမ်း၊ ရှေ့တည့်တည့်ကိုတစ်လမ်း ခွဲထွက်နေကြတယ်။ ရှေ့တည့်တည့်လမ်းထဲဝင်လိုက်ရင် ဘေးတစ်ဖက်တစ်ချက်မှာ ဂျီးယားတို့အိမ်ဝင်းနဲ့ အရီးလေညိုမတို့အိမ်ဝင်းတွေ ရှိနေကြတယ်။ ဂျီးဆိုတာ ဦးကြီး၊ ဦးလေးသဘောပါပဲ။ ဂျီးယားဆိုတော့ ဦးကြီးယားပေါ့။
အရင့်အရင်တုန်းက ပရက်ဆော့ခွန်းလို့ပြောလိုက်ရင် ကမ္ဘောဒီးယားနိုင်ငံခြားရေးဝန်ကြီးမှန်း မသိကြသူများပေမဲ့ အာဆီယံအထူးသံဖြစ်လာပြီးနောက် မြန်မာနိုင်ငံထဲလာလိုက်၊ မင်းအောင်လှိုင်နဲ့ လေကြောဖြောင့်လိုက်၊ မြန်မာပြည်သူတွေ ကိုစော်ကားလိုက်နဲ့ အခုတော့ ပရက်ဆော့ခွန်းဆိုရင် မြန်မာပြည်သူတွေထဲ အော့နှလုံးနာစရာ ချဉ်ပတ်အဖြစ်နဲ့ လူသိများလာခဲ့တယ်။
ကုန်စည်စီးဆင်းမှုမြန်ဆန်တဲ့ခေတ်မှာ သြဇာသီးတွေကတိုက်ရိုက်ဆိုသလို ဒိုင်တွေနဲ့ချိတ်ဆက်ပြီး သွားလိုတဲ့မြို့တွေကိုအရောက်သွားနိုင်ခဲ့ကြပြီ။ သြဇာခင်းတွေထိကားတွေနဲ့အရောက် လိုက်သိမ်းတယ်။ အဆင့်ဆင့်ကျော်ဖြတ်ပြီးအချိန်မကြာတော့ဘူး ပြည်ကိုသိပ်မလာကြတော့ဘူး။ ဘုရား၊ ဘူတာ၊ ညဈေးတို့မှာလည်း အနည်းငယ်သာလက်လီရောင်းချနေတာတွေ့ရတာပေါ့။ လက်ကားဒိုင်ကြီးတွေက စိုက်ခင်းတွေဆီတိုက်ရိုက်သွားကြတယ်။ ဒါပေမယ့်ဘာကြောင့်မှန်းမသိဘူး။ သြဇာသီးချိန်ဆိုပြည်မှာလွမ်းစရာ။
ကျနော်တို့နေ့တွေဟာ သွေးသံတရဲရဲ။ ကျနော်တို့ဘဝတွေ ရုန်းကန်အော်ဟစ်။ ဒီနေ့ထိတိုင် ဘုရားသခင်ဟာ ကျနော်တို့ဘက်မှာ ရှိမနေသေးဘူးလားလို့ နာနာကျင်ကျင်။ လူတယောက်အဖြစ်ဟာ တိရစ္ဆာန်နဲ့အတူတူလို့။ ဒါပေမဲ့ ယုံကြည်စွာ ကျနော်တို့ ရှေ့ဆက်နေဆဲ။
“ စစ်သားတွေက ရွာထဲကို၀င်လာ ကြတယ်။ တစ်အိမ်၀င်တစ်အိမ်ထွက်လူတွေကိုဖမ်းတယ်။ လမ်းမှာတွေ့တဲ့သူတိုင်းကိုလည်းဖမ်းတယ်။ ဖမ်းပြီးတော့စစ်သားတွေက ဖမ်းထားတဲ့သူတွေကို နောက်ပြန် ကြိုးတုတ်ပြီးတော့ မြေပြင်မှာမှောက်ထားကြတယ်။ ကျွန်မယောက်ျားကိုကျတော့ ထမင်းစားနေချိန်မှာဖမ်းခေါ် သွားတာ။ ကျွန်မကစစ်သားတွေကို မေးတယ်ဘာကြောင့်ဖမ်းတာလည်းလို့။ သူတို့ကဘာတစ်ခုမှမပြောခဲ့ဘူး။”
"အရင်က သစ်တောကငွေယူပေမဲ့ လမ်းဖောက်မခံဘူး။ လက်ဖောက်လမ်းနဲ့ သစ်ထုတ်ရတာ။ အခုက အင်ဂျင်ပါဝါကောင်းတဲ့ စက်ယန္တရားကြီးတွေနဲ့ဆွဲတယ်။ အတက်တွေကားမတက်နိုင်ရင် သူနဲ့ဆွဲတင်တယ်။ တင်ဖို့ချဖို့က ကရိန်းကားအသေးတောင်ရှိတယ်။ လမ်းကလည်း ဖောကားပေါ်တင်လာတဲ့ဘက်ဟိုးအသေးနဲ့ဖောက်တော့ လမ်းကရှယ်ဘဲ"
Sharing Information to the Local