“ကျတော်တို့တတွေဟာ လက်နက်ကိုင်မှတော်လှန်ရေးမဟုတ်တဲ့အတွက်ကြောင့် ကျတော့ထဲမှာပါတဲ့ရွာ ၅ ရွာကိုအရင်ဆုံး ကျေးရွာလုံခြုံရေး ကျေးရွာကာကွယ်ရေးဖြစ်ပြီးတော့ ကိုယ့်ရွာကိုယ်လုံခြုံအောင် စောင့်ရှောက်နိုင်အောင်ပထမဆုံးလုပ်တယ်၊ အခုကြတော့ကိုယ့်ကျေးရွာကိုယ် လုံခြုံရေးပေးနိုင်ပြီဆိုတဲ့အခါကြမှ ကလေးတွေစာနဲ့ဝေးနေရရှာတဲ့ အတွက်ကြောင့် ဒီပညာရေးကိုစတင်လိုက်တာပါ”
“အခုဆီစျေးနဲ့က အရင်လိုမျိုး မြို့ထဲပတ်မောင်းပြီး ခရီးသယ်လိုက်ရှာဖို့မလွယ်ဘူး။ ခရီးသယ်မရရင် ဆီဖိုးရှုံးသွားနိုင်တယ်။ မသေချာတာကိုမရင်းရဲတော့ဘူး တနေရာမှာထိုးထား လာခေါ်လိုက် ဖုန်းဆက်ခေါ်ရင် သွားခေါ်သွားကြို အဲလိုသေချာတာပဲ ချိတ်ထားရတယ်။ တနေ့တနေ့ အုံနာကြေးနဲ့ ဆီဖိုးကိုမနည်းရှာရတာ။ တချို့ရတဲ့ရက်တွေလည်းရှိတယ်။ နောက်ရက်မရတဲ့နေ့ကြတော့ ပြန်စိုက်ပေးရနဲ့ လုံးချာလည် လိုက်နေတာပါပဲ။”
ထောင်နဲ့ချီတဲ့ စစ်ရှောင်ပြည်သူတွေအတွက် အချိန်မီစားသောက်နိုင်ဖို့ အင်တိုက်အားတိုက် ဝိုင်းဝန်း လုပ်ကိုင်ပေးနေတာကိုမြင်ရတော့ "ငါတို့ပြည်သူတွေမှာ ငါတို့တွေရှိနေသေးတယ်" ဆိုတဲ့ စာသားလေးကို ပြေးမြင်မိပါတယ်။
သပိတ်အောင်မြင်တဲ့အထိမ်းအမှတ် လက်ခုပ်တီးဖို့စောင့်ဆိုင်းနေချိန်ဟာရင်ခုန်စရာကောင်းသလို လက်ခုပ်သံသောသောညံချိန်မှာ ဝဲခဲ့မိတဲ့မျက်ရည်တွေဟာလည်း ငါတို့လုပ်နိုင်တယ်ဆိုတဲ့အတွေးကိုပေးခဲ့ပါတယ် ။
ဒါဟာ ရုပ်ရှင်ရိုက်ကွင်းတခုမဟုတ်ပါဘူး။ ဒီဇင်ဘာလရဲ့ နံနက်ခင်းတခုမှာ တကယ်ဖြစ်သွားခဲ့တာပါ။ ပိတ်စကိုင်ပြီး ငြိမ်းငြိမ်းချမ်းချမ်းဆန္ဒပြနေတဲ့ လူငယ်တစုကို စစ်အာဏာရှင်ရဲ့တပ်သားတချို့က နောက်ကနေ ကားနဲ့အရှိန်ရှိန်ပြင်းပြင်းဝင်တိုက်ခဲ့တာပါ။ ရည်ရွယ်ချက်ရှိရှိ လုပ်ဆောင်ခဲ့တယ်ဆိုတာကိုတော့...
Sharing Information to the Local